«Η Δέσποινα Κουβάτσου είναι μια πειθαρχημένη και εμμονική ζωγράφος, παθιασμένη με την πλαστικότητα των μορφών, τα καθαρά περιγράμματα και την αισθαντικότητα των θεμάτων…. Μας εξέπληξε, όταν το 2011 (Γκαλερί Αργώ), παρουσίασε μια σειρά έργων που βασιζόντουσαν σε υποβρύχιες λήψεις και εστίαζαν στον αισθησιασμό, την ομορφιά…
«….Οι φιγούρες σε άνωση, όμως, εμφανίζονται διχοτομημένες: οι πρωταγωνίστριες της Δέσποινας Κουβάτσου δεν έχουν πρόσωπο. Πρόκειται για το τέχνασμα του καλλιτέχνη που σκόπιμα αποσιωπά την κεντρική αναφορά του έργου του για να την αναδείξει έτσι ως σιωπή ή αισθητή απουσία (felt absence). Με άλλα λόγια…
Ο υποβρύχιος αισθησιασμός της Δέσποινας Κουβάτσου αναφέρεται σε μια ζωγραφική που εξυμνεί την αίγλη της νεότητας. Αισθησιασμός, ομορφιά και ελαφρότητα είναι χαρακτηριστικά που τείνουν να χάσουν την αξία τους στις μέρες μας, να αποφορτιστούν, αδρανοποιημένα να περάσουν στη λήθη του χρόνου. Χρειάζεται λοιπόν, το τολμηρό…
«…Οι θαλάσσιες μάζες πότε νήνεμες, πότε ταραγμένες συναποτελούν το φόντο πλάι στους υποθαλάσσιους υφάλους όπου και διαδραματίζεται η κεντρική σκηνή με την ανθρώπινη παρουσία σε ένταση καθώς επίσης και με την ιδιότυπη κινητικότητα που επικρατεί· ούσες καλά ενορχηστρωμένες υγρές εικόνες που καθηλώνουν το βλέμμα του…
